«Είμαι δεκαεξάρης, σας γαμώ τα Λύκεια»

(Απ' το τραγούδι «Το χειμώνα ετούτο» του Διονύση Σαββόπουλου)

Στις αντιδράσεις τις σχετικές με τις κινητοποιήσεις στο χώρο της παιδείας πάντοτε κυριαρχεί η υποκρισία. Η πολιτεία και η κοινωνία τείνουν να θεωρούν την παιδεία περίπου σαν αποπαίδι. Να θεωρούν τις κάθε λογής κινητοποιήσεις περισσότερο ως καπρίτσιο και καθόλου ως εκδήλωση μιας βαθιάς παθογένειας. Το πρόσφατο κύμα των καταλήψεων στα σχολεία (που τείνουν πλέον να λάβουν το χαρακτήρα εποχικού φαινομένου) δεν αποτελεί εξαίρεση. Αυτό που τονίζεται και προβάλλεται είναι το έλασσον, το ασήμαντο. Το μείζον, το σημαντικό, αποσιωπείται.

Νάτοι, λοιπόν, οι γονείς, να κλαίγονται που τα βλαστάρια τους «χάνουν μαθήματα» και «πώς θα αναπληρώσουν την ύλη». Αυτοί οι ίδιοι δεν αναγνωρίζουν πόσο ανεπαρκή είναι τα σχολεία και στέλνουν τα παιδιά τους σε φροντιστήρια; Πότε νοιάστηκαν πραγματικά οι γονείς για την ποιότητα του σχολείου; Ποτέ! Το σχολείο οι γονείς το αντιμετωπίζουν ως «πάρκινγκ παιδιών», τίποτε περισσότερο.

Νάτα και τα ΜΜΕ να οδύρονται για βανδαλισμούς στα κατειλημμένα σχολεία, για βιαιότητες και για ουσίες. Τα ΜΜΕ νομίζουν ότι βανδαλισμοί δεν γίνονται κι όταν τα σχολεία λειτουργούν «κανονικά»; Ότι η βία απουσιάζει; Ή μηπως αν πάψουν οι καταλήψεις θα πάψουν να κυκλοφορούν ουσίες; Είναι άραγε τόσο βαθιά νυχτωμένοι; Όχι, υποκριτές είναι. Ποτέ δεν ασχολήθηκαν με τα πραγματικά προβλήματα της παιδείας. Δεν είναι άλλωστε θέμα που πουλάει.

Να κι η πολιτική εξουσία να κατηγορεί όσουν κινητοποιούνται ότι τάχατες υποκινούνται για να κάνουν κακό στην (εκάστοτε) κυβέρνηση! Μα ναι! η κρατική πολιτική στο χώρο της παιδείας φτάνει και περισσεύει γι' αυτό. Να θυμηθούμε πόσες «μεταρρυθμίσεις» (κι όλες ν' αφορούν τη μέση εκπαίδευση) έχουμε γνωρίσει από το 1976 και μετά; Κάθε Υπουργός και το «όραμά» του. Και τ' αυτιά του ερμητικά κλειστά.

Προσωπικά βρίσκω απόλυτα φυσιολογικές τις μαθητικές κινητοποιήσεις. Και δε βρίσκω κανένα λόγο γιατί θα 'πρεπε να τις σταματήσουν. Έτσι κι αλλιώς το σχολείο, ως γνωστική λειτουργία, ελάχιστα προσφέρει. Τι κι αν δεν «βγει η ύλη», μια σαβούρα ανούσιας πληροφορίας έχει καταντήσει να είναι που ξεχνιέται σε μερικές ...μέρες! Τι κι αν προκαλούνται φθορές στα σχολεία. Σχολεία είν' αυτά ή αποθήκες παιδιών; Κατεδάφιση χρειάζονται - και πρώτο απ' όλα το απαράδεκτο συγκροτημα της Γκράβας. Δεν τρέφω αυταπάτες ότι το μαθητικό κίνημα έχει ομοιογένεια, ταυτότητα και συγκρότηση στις θέσεις και τις προτάσεις του. Κάθε άλλο. Αυτό που πιο πολύ λειτουργεί είναι η ορμή κι ο ενθουσιασμός της νεότητας. Μέσα από την κατάληψη το καταπιεστικό περιβάλλον του σχολείου αποδιαρθρώνεται και γίνεται άσκηση ελευθερίας και πραγματική στιγμή ξεγνοισιάς απέναντι σ' ένα μέλλον που δεν προδιαγράφεται ρόδινο. Αυτή η αγωνία για το μέλλον είναι που υποκινεί τις καταλήψεις, μια αγωνία που ούτε η πολιτεία, ούτε τα ΜΜΕ, ούτε καν οι γονείς δεν κάνουν τον κόπο ν' αφουγκραστούν.

Στις δεκαετίες του '60 και του '70 υπήρχε το αίτημα του 15% για την παιδεία. Σήμερα, που ο προϋπολογισμός μόλις και μετά βίας διαθέτει ένα 3%, το αίτημα είναι να δοθεί 5%. Άραγε τα παιδιά μας θα κινητοποιούνται για ένα μίζερο 3%;

Υ.Γ. Κάποιοι δημοσιογράφοι έχουν πολύ περίεργη άποψη περί Δημοκρατίας. Σύμφωνα, λοιπόν, με μια άποψη, καταλήψεις δεν θα έπρεπε να γίνονται, ακόμη κι αν η πλειοψηφία αποφασίζει σχετικά, γιατί έτσι εμποδίζεται η διαφωνούσα μειοψηφία να παρακολουθεί μαθήματα! Ωραία! Τότε κι εγώ που έχω καταψηφίσει την κυβέρνηση μπορώ να διεκδικώ να μην εφαρμόζω τις αποφάσεις της όταν διαφωνώ μ' αυτές, έτσι;