Στο Άσυλο (III)

«Τι τα θέλουμε τα ΜΑΤ, αφού έχουμε τα ΚΝΑΤ»

Το παραπάνω σκωπτικό σύνθημα, εξαιρετικά δημοφιλές σ' άλλες εποχές που η φυγομαχία του ταξικού εχθρού οδηγούσε τις φράξιες της αριστεράς στον εξαιρετικά δημοφιλή αλλολοσπαραγμό, φαίνεται να αναβίωσε στην προχθεσινή πορεία για τον εορτασμό του Πολυτεχνείου , όπου ομάδες της ΠΑΣΠ εζήλωσαν την παλιά δόξα των ομάδων κρούσης της ΚΝΕ. Άντε, ν' ανάβουν λιγάκι τα αίματα!

Κατά τα λοιπά, οι προβλέψεις για εκτεταμένα επεισόδια δεν επαληθεύτηκαν - τ' αντανακλαστικά αυτοπροστασίας του φοιτητικού κινήματος ενεργοποιήθηκαν - κι αυτό παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της αστυνομίας που βλέποντας ότι ούτε η Νέα Δημοκρατία προσέφυγε στη βοήθεια των αναρχικών για να καταστείλει την κατάληψη των αστυνόμων συνδικαλιστών στα γραφεία της Ρηγίλλης, ούτε οι αλληλοσυμπλεκόμενες ομάδες των φοιτητών έδειχναν να τους λογαριάζουν, αποφάσισε να μπει στο παιγνίδι από μόνη της. Ευτυχώς, ο νεαρός που έφαγε τη χειροβομβίδα (!) «κρότου - λάμψης» κατακέφαλα, ήδη τραυματίας και ημιλυπόθυμος, φαίνεται να τη γλυτώνει αρτιμελής. Είναι θαύμα που δεν θρηνούμε καθημερινά θύματα με τέτοιους ανεγκέφαλους και ανεκπαίδευτους αστυνομικούς.

Κατά τα άλλα, η συνετή στάση της ακαδημαϊκής κοινότητας του Α.Π.Θ. απέδειξε δυο πράγματα: (1) ότι η ακαδημαϊκή κοινότητα μπορεί να περιφρουρήσει το πανεπιστημιακό άσυλο και (2) ότι, όπως έλεγε κι η γιαγιά μου, «μονός καυγάς δεν γίνεται», αν η στάση της αστυνομίας ήταν νηφάλια και όχι εριστική, πάρα πολλά επεισόδια θα είχαν αποφευχθεί.

Άντε τώρα να δούμε τι θα σκαρφιστούν για να ξανανοίξει η συζήτηση για το άσυλο.