Το να πούμε πως τα πολιτικά πράγματα της Γαλλίας επηρεάζουν όλη την Ευρώπη είναι τετριμμένο. Έτσι, δεν είναι καθόλου περίεργο που σχεδόν ολόκληρη η Ευρώπη παρακολουθεί με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις Γαλλικές προεδρικές εκλογές. Εκλογές που χαρακτηρίζονται, εντούτοις, από μια ιδιαίτερη αντίφαση, μια έντονη πολιτικοποίηση του εκλογικού σώματος από τη μια, αλλά προκειμένου να εκλεγεί ο ένας (ή η μία) από δυο υποψήφιους μα χαρακτηριστικά «απολιτίκ» χρώμα. Σημεία των καιρών. Τόσο η Σεγκολέν Ρουαγιάλ όσο κι ο Νικολά Σαρκοζύ θαρρείς πως είναι οι επικρατέστεροι σ' ένα ιδιότυπο τηλεοπτικό διαγωνισμό (προεδρικών) ταλέντων.
Αλλά αυτή η αντίφαση, ένας πολιτικοποιημένος λαός που καλείται να επιλέξει μεταξύ δυο αδιάφορων υποψηφίων είναι εκδήλωση μιας συνολικής κρίσης της κοινωνίας της Γαλλίας, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης, της «παλιάς» ιδιαίτερα. Είναι συνέπεια της ολικής έκλειψης της πολιτικής, της ολοκληρωτικής υπαγωγής και υποταγής της στην οικονομική σφαίρα, του εκφυλισμού της σε απλό διαχειριστικό παράγοντα: σε τροχονόμο υπηρεσιών κι εμπορευμάτων. Ο εκμηδενισμός της αριστεράς αυτό σημαίνει. Η όσμωση της κεντροαριστεράς με την κεντροδεξιά, η εξαφάνιση των παραδοσιακών διαχωρισμών αυτό σημαίνει. Στην πράξη, είτε εκλεγεί ο Σαρκοζύ είτε εκλεγεί η Σεγκολέν η διαφορά είναι πρακτικά μηδενική. Κατ' αναλογία, το αυτό συμβαίνει και στα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά κράτη.
Η (πολιτική) κρίση της Γαλλίας είναι προϊόν των αντιφάσεων και των αδιεξόδων της Γαλλικής κοινωνίας. Η Γαλλία είναι η έβδομη οικονομία στον κόσμο αλλά είναι και η πρώτη που καθιέρωσε το 35ωρο. Είναι η χώρα με την υψηλότερη παραγωγικότητα της εργασίας αλλά διατηρεί πολύ υψηλά επίπεδα ανεργίας (ειδικά μεταξύ των νέων). Καταφέρνει να αναπτύσσει τεχνολογία αιχμής και να διατηρεί παράλληλα ένα τεράστιο και αντιπαραγωγικό αγροτικό τομέα. Είναι η χώρα που πρόθυμα προσέφερε πολιτικό άσυλο σε κάθε κατατρεγμένο αλλά φοβάται τον Πολωνό υδραυλικό. Κατορθώνει ν' αφομοιώσει κάθε ξένο αλλά όχι τα «δικά της» παιδιά από τις αποικίες. Η Γαλλική κοινωνία απλώς έχει σταματήσει να κινείται και δεν μπορεί να βρει τι της φταίει.
Τα τεκταινόμενα στη Γαλλία μπορούν να μας προϊδεάσουν για το τι θα πρέπει να περιμένουμε τα προσεχή χρόνια να συμβεί σ' ολόκληρη την Ευρώπη, καθώς οι οξυνόμενες αντιφάσεις της Γαλλικής κοινωνίας προαναγγέλουν αυτές που ήδη αναδύονται σ' ολόκληρη την Ευρώπη. Η κρίση της Γαλλίας είναι αντανάκλαση της κρίσης της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτού του ιδιόρρυθμου πολιτικού μορφώματος που εξ αρχής κατασκευάστηκε υποταγμένο στην οικονομική εξουσία, και κατ' αυτό τον τρόπο συνεχίζει να λειτουργεί. Η κρίση είναι σε τελευταία ανάλυση κρίση του κυρίαρχου υποδείγματος οικονομικής ανάπτυξης.
Συνήθως, η όξυνση των αντιφάσεων και των κοινωνικών αδιεξόδων οδηγεί σε ανατροπή του παλιού σκηνικού για να προκύψει ένα νέο. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι το νέο που κυοφορείται δεν θα προσωποποιείται ούτε σ' ένα κακέκτυπο του Τζωρτζ Μπους ούτε σ' ένα της Χίλλαρυ Κλίντον.
Το Μαύρο Πρόβατο γνωρίζει από πρώτο χέρι τι συμβαίνει στη Γαλλία. Η δημοσίευση βασίστηκε σ' ένα σχόλιό μου στο blog του.
Γαλλία, κρίση
Αλλά αυτή η αντίφαση, ένας πολιτικοποιημένος λαός που καλείται να επιλέξει μεταξύ δυο αδιάφορων υποψηφίων είναι εκδήλωση μιας συνολικής κρίσης της κοινωνίας της Γαλλίας, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης, της «παλιάς» ιδιαίτερα. Είναι συνέπεια της ολικής έκλειψης της πολιτικής, της ολοκληρωτικής υπαγωγής και υποταγής της στην οικονομική σφαίρα, του εκφυλισμού της σε απλό διαχειριστικό παράγοντα: σε τροχονόμο υπηρεσιών κι εμπορευμάτων. Ο εκμηδενισμός της αριστεράς αυτό σημαίνει. Η όσμωση της κεντροαριστεράς με την κεντροδεξιά, η εξαφάνιση των παραδοσιακών διαχωρισμών αυτό σημαίνει. Στην πράξη, είτε εκλεγεί ο Σαρκοζύ είτε εκλεγεί η Σεγκολέν η διαφορά είναι πρακτικά μηδενική. Κατ' αναλογία, το αυτό συμβαίνει και στα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά κράτη.
Η (πολιτική) κρίση της Γαλλίας είναι προϊόν των αντιφάσεων και των αδιεξόδων της Γαλλικής κοινωνίας. Η Γαλλία είναι η έβδομη οικονομία στον κόσμο αλλά είναι και η πρώτη που καθιέρωσε το 35ωρο. Είναι η χώρα με την υψηλότερη παραγωγικότητα της εργασίας αλλά διατηρεί πολύ υψηλά επίπεδα ανεργίας (ειδικά μεταξύ των νέων). Καταφέρνει να αναπτύσσει τεχνολογία αιχμής και να διατηρεί παράλληλα ένα τεράστιο και αντιπαραγωγικό αγροτικό τομέα. Είναι η χώρα που πρόθυμα προσέφερε πολιτικό άσυλο σε κάθε κατατρεγμένο αλλά φοβάται τον Πολωνό υδραυλικό. Κατορθώνει ν' αφομοιώσει κάθε ξένο αλλά όχι τα «δικά της» παιδιά από τις αποικίες. Η Γαλλική κοινωνία απλώς έχει σταματήσει να κινείται και δεν μπορεί να βρει τι της φταίει.
Τα τεκταινόμενα στη Γαλλία μπορούν να μας προϊδεάσουν για το τι θα πρέπει να περιμένουμε τα προσεχή χρόνια να συμβεί σ' ολόκληρη την Ευρώπη, καθώς οι οξυνόμενες αντιφάσεις της Γαλλικής κοινωνίας προαναγγέλουν αυτές που ήδη αναδύονται σ' ολόκληρη την Ευρώπη. Η κρίση της Γαλλίας είναι αντανάκλαση της κρίσης της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτού του ιδιόρρυθμου πολιτικού μορφώματος που εξ αρχής κατασκευάστηκε υποταγμένο στην οικονομική εξουσία, και κατ' αυτό τον τρόπο συνεχίζει να λειτουργεί. Η κρίση είναι σε τελευταία ανάλυση κρίση του κυρίαρχου υποδείγματος οικονομικής ανάπτυξης.
Συνήθως, η όξυνση των αντιφάσεων και των κοινωνικών αδιεξόδων οδηγεί σε ανατροπή του παλιού σκηνικού για να προκύψει ένα νέο. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι το νέο που κυοφορείται δεν θα προσωποποιείται ούτε σ' ένα κακέκτυπο του Τζωρτζ Μπους ούτε σ' ένα της Χίλλαρυ Κλίντον.
Το Μαύρο Πρόβατο γνωρίζει από πρώτο χέρι τι συμβαίνει στη Γαλλία. Η δημοσίευση βασίστηκε σ' ένα σχόλιό μου στο blog του.
Γαλλία, κρίση
Αναρτήσεις
4 σχόλια
Έχεις απόλυτο δίκιο. Η παρακμή της πολιτικής, ο εκφυλισμός της σε διαχείριση δείχνουν απλά πως οι αποφάσεις, οι μεγάλες αποφάσεις ,δεν παίρνονται πια σε εθνικό επίπεδο.
Αυτό που απέμεινε είναι διαχείριση της θέσης ενός κράτους στην παγκόσμια ιεραρχία, εφόσον δεν αμφισβητείται το ίδιο το σύστημα παραγωγής αυτής της ιεραρχίας. Η εξουσία μεταφέρεται πλέον στο παγκόσμιο κεφάλαιο που είναι ελεύθερο να μετακινείται και να εκβιάζει για ελαστικά ωράρια, μειωμένο "εργατικό κόστος" και όλο και χειρότερες συνθήκες εργασίας.
Αυτό που απέμεινε στο κράτος είναι να εκλιπαρεί το κεφάλαιο για επενδύσεις, να του εξασφαλίζει συνθήκες κερδοφορίας, να διευκολύνει την κινητικότητά του και να εμποδίζει την κινητικότητα των ανθρώπων.
Ακόμη μία φορά θα με βρεις απόλυτα σύμφωνο.
Φαντάσου τι ρεύμα θα είχε μια ευρεία δημοκρατική & κοινωνική πλατφόρμα με υποψήφιο έναν απλό άνθρωπο, έναν ας πούμε ταχυδρόμο.
Εδώ ένα μικρό τροτσικιστικό κόμμα τον κατέβασε και πέρασε το ΚΚ αλλά και τον Μποβέ.
Ο Κόσμος χρειάζεται πειστικές απαντήσεις για την ανεργία, την νέα φτώχεια, την μοναξιά που γεννάνε βέβαια και εγκληματικότητα.
Αν δεν γίνει αυτό, τότε όποιοι λένε πιο πιστευτά τις "εύκολες" λύσεις όπως ο Σαρκοζίθα κερδίζουν ακόμη και τους φαινομενικά ταξικούς τους αντιπάλους.
Καπιταλιστικό Κομμούνι, μιλάμε για τη Γαλλία ή για την Ελλάδα; Γιατί άλλο είναι τα Τροτσκιστικά κόμματα στη Γαλλία (και στη Βρετανία) και άλλο στην Ελλάδα! Ο Μπεζανσενό (κι η Αρλέτ Λαγκιγιέ) μπορεί να είναι χαμηλόβαθμοι υπάλληλοι αλλά είναι παράλληλα, στελέχη κομμάτων με συγκροτημένη και μακρόχρονη παρουσία και δράση.
Δεν νομίζω πως είναι ζήτημα «απλότητας» του επικεφαλής αλλά ζήτημα συγκρότησης και συνέπειας. Ο συνεπής Μπεζανσενό κράτησε τα ποσοστά του, η επαμφοτερίζουζα Λαγκιγιέ καταποντίστηκε, όπως και το ανηπόληπτο, πλέον, ΚΚΓ. Ο Γάλλος Τσοβόλας - Μποβέ - δεν τα πήγε καλά, ένδειξη ότι τα πρόσωπα από μόνα τους δεν μετρούν. Το ίδιο έγινε και με τη Σεγκολέν, οι «σοσιαλιστές» πόνταραν στο λαμπερό της πρόσωπο και πήραν τα τέτοια του Σαρκοζύ. Ο τελευταίος βγήκε από πάνω όχι για τις θέσεις του αλλά επειδή οι θέσεις του χαρακτηρίζονταν από σταθερότητα και συνέπεια.
Εσείς τι λέτε;