Καμίνι

Τώρα, που ενώ προσπαθούμε να συνέλθουμε από τον πολυήμερο καύσωνα ερχόμαστε αντιμέτωποι με την πυρκαγιά που καταστρέφει την Πάρνηθα, ας θυμηθούμε και τις άλλες δασικές περιοχές που κατά περιόδους θυσιάστηκαν για να ζωντανέψει το όνειρο του τυπικού νεοέλληνα μικροαστού: μαιζονέττα με θέα. Προσκλητήριο, λοιπόν: Πεντέλη, Ντράφι, Καλλιτεχνούπολη, Βουτζάς, Πανόραμα Γλυφάδας, Πανόραμα Βούλας, Κιούρκα (Ιπποκράτειος πολιτεία), Διόνυσος, Βαρυμπόμπη...

Δεν θα 'θελα να μένω σ' ένα απ' αυτά τα μέρη.

Να θυμηθούμε και τα ποτάμια και τα ρέματα της Αθήνας που έγιναν «λεωφόροι»; Μιχαλακοπούλου, Καλλιρόης, Γ. Παπανδρέου (Ζωγράφου), Σαρανταπόρου (Χαλάνδρι), Αντισυνταγματάρχου Κιρκίδη (Ποδονίφτης), Α. Παπανδρέου (στο Ίλιον), Αγ. Νικολάου (ομοίως), κλπ. κλπ. και φυσικά, πρώτη και καλύτερη η Λεωφόρος Κηφισσού. Μέχρι στιγμής τα ρέματα Χαλανδρίου και Πικροδάφνης την έχουν σκαπουλάρει. Για πόσο άραγε;

Οι αρχιτέκτονες φυτεύουν παντού γυάλινα κτήρια - θερμοκήπια και πλακοστρώνουν τις πλατείες μας - λες κι η Αθήνα έχει το κλίμα του Βερολίνου. Ο Υπουργός επί των Εργολάβων τάζει μητροπολιτικά πάρκα όταν δεν μπορεί να συντηρήσει τα λιγοστά που υπάρχουν. Ο Λόρδος Θησαυροφύλαξ επιθυμεί να δώσει συγχωροχάρτι στους καταπατητές των δασών. Έχουμε ταυτίσει την ανάπτυξη με το μπετόν - οψίμως, ντυμένο με γυαλί. Όχι, δεν φταίει ο κακός καιρός. Ο κακός μας ο καιρός φταίει.