Αμερικανιές

«Λέγε, λέγε το κοπέλι
κάνει την κυρά και θέλει»

Πρέπει να είναι παγκόσμια πρωτοτυπία αυτό που ζούμε στην Ελλάδα, η λειτουργία της αξιωματικής αντιπολίτευσης να έχει εκχωρηθεί πλήρως και αποκλειστικά στα Μ.Μ.Ε. Τα οποία Μ.Μ.Ε. κατάφεραν να απλοποιήσουν το αντιπολιτευτικό έργο ανάγοντάς το στην εξάντληση τριών σημείων:

1. Επίκληση πρόωρων εκλογών, ανασχηματισμού ή και τα δύο και μάλιστα ήδη από την επαύριο των εκλογών.
2. Ανάλυση τουλάχιστον δύο δημασκοπήσεων τη βδομάδα όπου υποχρεωτικά να αναφέρεται και η πρόθεση ψήφου.
3. Σκανδαλολογία, σκανδαλολογία, σκανδαλολογία και ξανά σκανδαλολογία.

Λέμε «εξάντληση» και το εννοούμε και κυριολοκτικά αφού η αντιπολιτευτική λειτουργία, με συγχωρείτε, η καθημερινή ειδησεογραφία αναλίσκεται σε μια ατέρμονη και μέχρι αηδίας επανάληψη των τριών παραπάνω σημείων. Του τρίτου ειδικότερα σε διάφορες παραλλαγές.

Υποτίθεται ότι η σκανδαλολογία θα σκανδαλίσει τους πολίτες αναφορικά με σκάνδαλα που συμβαίνουν. Ο σκανδαλισμός ωστόσο, αν υπάρχουν ακόμη πολίτες που σκανδαλίζονται στ' αλήθεια, δεν είναι δουλειά των Μ.Μ.Ε. να τον περιγράψουν αλλά τους καθενός πολίτη να τον αισθανθεί. Το σκανδαλώδες είναι υπόθεση (πολύ) προσωπική. Γι αυτό κάποιος έγκυρος δημοσιογράφος, μπορεί να σκανδαλίζεται ας πούμε που η κυβέρνηση ανταλλάσσει οικόπεδα με το οποιοδήποτε μοναστήρι ή που κάποιος υπουργός κάνει παρέα με στελέχη πολυεθνικών, μπορεί όμως να μην σκανδαλίζεται που η ίδια κυβέρνηση εκχωρεί τη θεραπεία των παιδιών με νεοπλασίες σε κάποιο σωματείο ή μια άλλη κυβέρνηση παραχωρεί δημόσια γη και χρηματοδοτεί την κατασκευή υπόγειας (!) όπερας από άλλο κάποιο άλλο σωματείο. Ή μπορεί να θεωρεί σήμερα σκανδαλώδες που η σύζυγος του κυβερνητικού εκπροσώπου εργάζεται ως δημοσιογράφος ενώ ακριβώς το ίδιο γεγονός να μην το θεωρούσε σκανδαλώδες πέρισυ.

Σε κάθε σοβαρή ανάθεση έργου ο εργοδότης αξιώνει από τον εργολάβο αν του επιδίδει σε τακτά χρονικά διαστήματα εκθέσεις προόδου του έργου. Αν η σκανδαλολογία έχει υιοθετηθεί ως μοναδική μορφή αντιπολίτευσης τότε η σχεδόν καθημερινή ανάλυση δημοσκοπήσεων θα μπορούσε να ιδωθεί ως έκθεση προόδου. Αλλά και ως δευτερεύον αντιπολιτευτικό μέσο δια της λειτουργίας τηε θετικής ανάδρασης. Στη θεωρία των συστημάτων αυτομάτων ελέγχου αναλύεται η ρόλος της ανάδρασης και των διαφορικών και ολοκληρωτικών τελεστών ώστε να πάρουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Προφανώς η ανάδραση που προκαλεί η ανάλυση των δημοσκοπήσεων όταν ολοκληρώνεται με τη σκανδαλολογία είναι πολύ μικρή, οπότε η ad infinitum και ad nauseam επανάληψη της αυτής θεματολογίας - σε διάφορες βαριάντες λάθε φορά - καθίσταται αναγκαία για να επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Το οποίο φυσικά είναι, ποιο άλλο, οι εκλογές, οι οποίες όπου να 'ναι έρχονται! Όπου να 'ναι; Ε, όχι ακριβώς. Το αναμάσημα του θέματος, σε συνδυασμό με τον πάντα επικείμενο ανασχηματισμό, είναι για το εμπορικόν του θέματος: οποτεδήποτε γίνει ανασχηματισμός ή εκλογές, έστω κι ένας υπουργός ν' αλλάξει πόστο τα Μ.Μ.Ε. θα καυχώνται ότι η κυβέρνηση σύρεται από τις εξελίξεις - όπου θα έχουν δίκιο αλλά για άλλους λόγους. Θέλω να πω ότι ούτως ή άλλως τα Μ.Μ.Ε. είναι που ορίζουν το (πολιτικό) προσκήνιο, κι αυτό ανεξάρτητα από τις (πολιτικές) ενέργειες αυτές καθαυτές. Θέλω να πω ότι τα Μ.Μ.Ε. είναι ο σκηνοθέτης που ορίζει πού θα πέσει το φως του προβολέα, ποιες πράξεις θα δει το κοινό και ποιες όχι.

Την ίδια ώρα το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ξεκαθαρίζει απερίσπαστο τα εσωκομματικά του μέχρι, τουλάχιστον, η δράση των Μ.Μ.Ε. να καρπίσει. Δηλαδή, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να πάσει κεφάλι στις δημοσκοπήσεις, ομοίως και ο αρχηγός του, έστω κι αν χρειάστηκε να επινοηθεί το ασυνήθιστο συγκριτικό πλεονέκτημα του καλύτερου πρωθυπουργού, αφού καταλληλότερος δεν έλεγε με τίποτε να γίνει. Ακόμη κι αν η επιλογή αφορούσε αρχιλογιστή ή προϊστάμενο πωλήσεων μικρομεσαίας επιχείρησης η αξιολόγηση θα ήταν περισσότερο πολυδιάστατη.

Αφού λοιπόν τα Μ.Μ.Ε. μπορούν να υποκαθιστούν το ρόλο της αντιπολίτευσης και να τον ασκούν τόσο μονοδιάστατα δεν μένει παρα να συμπεράνουμε πως αντιπολίτευση στο πολιτικό επίπεδο δεν μπορεί να υπάρξει. Και δεν μπορεί να υπάρξει γιατί, στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει και διαφορά στην πολιτική πρόταση των δυο μεγάλων κομμάτων εξουσίας. Και θα λέγαμε ότι απλώς υπηρετούν παγιωμένους ή ευκαιριακούς συνασπισμούς συμφερόντων (οικονομικών) αν αυτά τα συμφέροντα δεν διεκδικούσαν, ώστε να διεκπεραιώσουν αποτελεσματικότερα, και το ρόλο που επιφυλάσσεται για το κόμμα. Δύο κόμματα, μία πολιτική, και στην εξουσία το κόμμα που εκφράζει τον εκάστοτε ισχυρότερο συνασπισμό συμφερόντων. Opos Ameriki ένα πράγμα, με την εξαίρεση ότι στις Η.Π.Α. και τα δύο κόμματα ασκούν, τουλάχιστον στο επίπεδο των στρατηγικών επιλογών, την ίδια πολιτική - εδώ φαίνεται πως κάτι ψιλά πήγαν ν' αλλάξουν και κάποιοι ενοχλήθηκαν πάρα πολύ.

Ίσως ν' αξίζει να θυμίσουμε ότι σε κάποιες χώρες της ευρύτερης γειτονιάς μας φιλοαμερικανικές ηγεσίες πήραν την εξουσία ύστερα από ...ακαθοδήγητες μαζικές εξεγέρσεις στις οποίες ο ρόλος των «ανεξάρτητων» Μ.Μ.Ε. ήταν κρίσιμος. Ίσως πάλι απλά να έχω μεγάλη φαντασία.