ΜΑΤιάστε τους

Η ελληνική αστυνομία «στήθηκε» (μεταπολεμικά) όχι για να καταπολεμήσει το λίγο – πολύ ανύπαρκτο τότε έγκλημα, αλλά για να διώκει τους αριστερούς – και να προστατεύει τους γνήσιους εθνικόφρονες. Εικοσιδυό χρόνια μετά τη μεταπολίτευση – και τη νομιμοποίηση (;) της αριστεράς – η ελληνική αστυνομία δεν μπόρεσε (ή μήπως δεν θέλησε) να προσαρμοστεί. Έτσι, οι επιτυχίες της στο κατεξοχήν αντικείμενό της είναι πενιχρές: Αδυνατεί (;) να συλλάβει τον πλέον καταζητούμενο παράνομο, ο οποίος σχεδιάζει και επιτυγχάνει την απόδραση του αδελφού του! Αδυνατεί (;) να εξιχνιάσει το μυστήριο της εξαφάνισης του μικρού Άλεξ σε μια κλειστή κοινωνία που τίποτα δε μένει κρυφό. Αδυνατεί (;) να πατάξει το σύγχρονο δουλεμπόριο γυναικών από την ανατολική Ευρώπη. Αδυνατεί (;) ακόμη και την παράνομη στάθμευση να ελέγξει!

Τουλάχιστον η ελληνική αστυνομία κατορθώνει να διακριθεί στην κατανάλωση δακρυγόνων, το μόνο τρόπο που γνωρίζει ν’ αντιμετωπίζει διαδηλώσεις (καμμία σχέση με τις αστυνομίες του υπόλοιπου κόσμου που μόνον ως έσχατη λύση χρησιμοποιούν τα δακρυγόνα). Η ελληνική αστυνομία παραμένει πεισματικά προσκολλημένη στην αρχική της αποστολή, τη δίωξη της αριστεράς – ή, τέλος πάντων, κάθε τι που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί αριστερό. Άλλωστε, τόσο οι χούλιγκαν των γηπέδων όσο κι ομάδες της ακροδεξιάς απολαμβάνουν μιας ιδιότυπης ασυλίας από την ελληνική αστυνομία.