Στον καταραμένο τόπο...

...Μάη μήνα βρέχει! Μας έκανε ένα πρώιμο καλοκαιράκι ο Μάης, μας έβαλε να μαζέψουμε τα χειμωνιάτικα και να ξεστρώσουμε τα χαλιά και μετά χειμώνας πάλι. Τι να πούνε βέβαια κι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας: χαλάζι στη Γερμανία, θύελλες στη Γαλλία (αναμενόμενο εκεί, αφού έσπειραν τον «άνεμο» Σαρκοζύ!) χαμός και στην Τουρκία, παντού ο καιρός έχει ξεφύγει! Ήδη, είχαμε παρατηρήσει ότι οι εποχές έχουν πάει πίσω γύρω στον ένα μήνα: τον Απρίλη κάνει Μαρτιάτικο καιρό, το Νοέμβρη καιρό του Οκτώβρη και πάει λέγοντας. Αλλά η φετεινή κατάσταση πάλι; Άνυδρος και ήπιος χειμώνας, νεροποντές το Μάη; Δεν θα λέμε πια «έρχεται καλοκαίρι», θα λέμε «έρχονται οι μουσώνες»; Τι συνέβη στο κλίμα κι έχουμε τον κακό μας τον καιρό; Να 'ναι το φαινόμενο του θερμοκηπίου ή το φαινόμενο Ελ Νίνιο; Οδεύουμε ολοταχώς προς υπερθέρμανση του πλανήτη και σε ακραία καιρικά φαινόμενα; Κάποιοι, πάντως, ισχυρίζονται πως δεν πάμε για υπερθέρμανση αλλά προς μια νέα εποχή παγετώνων. Ποιός να ξέρει. Μήπως όμως έχουν δίκιο οι διάφοροι αισιόδοξοι νεολιμπεραλιστές αναλυτές που λένε πως είναι φυσιολογικές αυτές οι μεταπτώσεις του καιρού κι ότι απλά ο κύκλος του κλίματος της γης εισέρχεται στη θερμή φάση του;



Όπως και νά 'χει το πράγμα ο κακός μας ο καιρός είναι μια πραγματικότητα. Και δε λέω, μακροπρόθεσμα το κλίμα θα έρθει στα ίσα του, αλλά μακροπρόθεσμα όλοι θα είμαστε πεθαμένοι, όπως έλεγε κι ο λόρδος Κέυνς (αν δεν με απατά η μνήμη μου), σήμερα κι αύριο είναι το θέμα τι γίνεται. Μακροπρόθεσμα, λοιπόν, το κλίμα μπορεί να είναι μια χαρά και το δίκιο να τό 'χουν οι αισιόδοξοι νεολιμπεραλιστές - μόνο που εμείς δεν θα ζούμε για να τους το δώσουμε. Όπως και να 'ναι πάντως η υπεραισιοδοξία περί το κλίμα είναι το ίδιο επικίνδυνη με τη φασίζουσα αντίληψη των διαφόρων «οικολογούντων» που στο όνομα της προστασίας του περιβάλλοντος αντιτίθενται στα πάντα - ξεχνώντας φυσικά πως αν το ανθρώπινο είδος επέζησε ήταν ακριβώς επειδή έφερνε τη φύση στα μέτρα του αντί να έρχεται αυτό στα μέτρα της φύσης. Ποιός ξέρει, αν είχε κατασκευαστεί το μικρό υδροηλεκτρικό στο Λούσιο, σε αντίθεση με τις αντιδράσεις των ενταύθα «οικολογούντων», ίσως και να μην είχαν χαθεί οι δύστυχοι φυσιολάτρες - όχι φυσικά γιατί το φραγματάκι των 2 μέτρων θα 'χε καταστρέψει το τοπίο και δεν θα πήγαιναν οι εκδρομείς, αλλά γιατί το φραγματάκι αυτό ίσως να εξομάλυνε τη ροή του ποταμού και το κύμα που χτύπησε τους εκδρομείς να μην είχε υπάρξει ποτέ.



Όλ' αυτά, πάντως είναι εικοτολογίες. Καλόν είναι να έχουμε το νού μας, κι επειδή των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν, η αφεντιά μου έχει εντοπίσει από το Google Earth ένα ωραίο κτηματάκι στις όχθες του Γιενισέη. Ελπίζω να το διαπραγματευτώ με το σ. Πούτιν σε συμφέρουσα τιμή. Πώς οι Αμερικανοί πάνε στη Φλόριντα στα γεράματά τους που είναι ήπιο το κλίμα; Ε, εμείς να 'χουμε ένα αποκούμπι στη Σιβηρία καλού - κακού!





Υ.Γ. Η Αμαλία Καλυβίνου απαλλάχτηκε από τα βασανά που της έφερε η διπλή κακοτυχία να χτυπηθεί από μια σπάνια και δυσκολα διαγνώσιμη ασθένεια και να πέσει στα νύχια του ελληνικού «συστήματος υγείας». Δεν γνωρίζω αν η πρόγνωσή της θα ήταν καλύτερη αν ζούσε σε άλλη χώρα, με δεδομένο άλλωστε ότι σ' όλο τον «πολιτισμένο κόσμο» η ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών υγείας είναι ευθέως ανάλογη του μεγέθους του πορτοφολιού σου. Αλλά στην Ελλάδα συχνά έχεις να κάνεις και μ' έναν απερίγραπτο συνδυασμό υπεροψίας, αμέλειας, αδιαφορίας και αμάθειας, κι αυτό σε τσακίζει περισσότερο.