Σε μια σκηνή από το Φάντασμα της Ελευθερίας του Λουίς Μπουνιουέλ, ένας γιατρός πληροφορεί με τον πλέον διακριτικό τρόπο τον ασθενή του, και αφού αυτός δηλώνει προετοιμασμένος ν' αντιμετωπίσει την αλήθεια, ότι πάσχει από καρκίνο στο ήπαρ. Ό ασθενής, φανερά ενοχλημένος, χαστουκίζει τον γιατρό και φεύγει. Ο αλλοτριωμένος αστός αντιλαμβάνεται την αρρώστια (και κατ' επέκταση το εφήμερο της ύπαρξής του) ως προσβολή - τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά.
Ακολουθώντας το παράδειγμα του ασθενούς της κινηματογραφικής σκηνής που προαναφέραμε, η θλιβερή ομήγυρη που εκτίθεται αυτές τις μέρες στα κανάλια και τον τύπο προσπαθεί να εξηγήσει με όρους επιστημονικής ανεπάρκειας ή ολιγωρίας ένα σκληρό, οδυνηρό αλλά και 100% φυσικό συνάμα γεγονός: το ανίατο της ασθένειας του Αρχιεπισκόπου. Οι μηχανισμοί της αλλοτρίωσης καλά κρατούν: όταν η φύση υπενθυμίζει με δυσάρεστο τρόπο την παρουσία της, ο αναστατωμένος κομφορμισμός μας θα πρέπει να αισθάνεται βαθύτατα προσβεβλημένος, όχι από την ουσία του μηνύματος αλλά από τον μαντατοφόρο.
Το πρώτο μέρος του σημειώματος είναι σχεδόν αυτούσιο απόσπασμα από την κριτική του Β. Ραφαηλίδη για το Φάντασμα της Ελευθερίας στο «Βήμα», το 1974.
Το Φάντασμα της Αλλοτρίωσης
Αναρτήσεις
4 σχόλια
Πάρα πολύ καλό!
Όλη η υπόθεση είναι ένα πλήρες μπορυδελοποιημένο τηλεοπτικό κωλοχανείο.
...και η πληρης αποδοχη της αριστερης(;), (εκ του μακροθεν κριτικης) αντιπολιτευσης πιστευω.
Η λυση ομως θα ηθελα να προβληματιστουμε ποια ειναι και η απαντηση στο ερωτημα που εθεσε ο ΚΚ.
κανεις χρηση δυο αγαπημενων μου λεξεων."αλλοτριωση" & "ραφαηλιδης".
Εσείς τι λέτε;