Αναψυκτήριο

Τα αναψυκτήρια γίνονται βίλλες. Τα γκαράζ, μαιζονέττες. Τα μπακάλικα, σούπερ - μάρκετ. Οι αχυρώνες, εμπορικά κέντρα. Οι αποθήκες, γραφεία πολυεθνικών. Τα αυθαίρετα γίνονται αστυνομικά τμήματα. Αφού ο έγκυρος τύπος ανακάλυψε πως όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά συμβαίνουν στην Ελλάδα του 2007, μπορεί και ν' ανακαλύψει πως χέζουν στο δάσος οι αρκούδες.

Η όψιμη ευαισθησία του τύπου φυσικά, που ενεργοποιείται βεβαίως μόνον επιλεκτικά, δεν θα έχει συνέχεια για να μην πούμε πως θ' αντιστρεφόταν στην υποθετική - λέμε τώρα - περίπτωση που το Κράτος, σε μια σπάνια κρίση ακεραιότητας, αποφάσιζε να κατεδαφίσει τα παράνομα κτίσματα. Βλέπετε, σε μια τέτοια περίπτωση θα κινδύνευαν άμεσα και «δικά τους» συμφέροντα. Γι' αυτό οι μπουλντόζες δεν πιάνουν παρά σπάνια δουλειά σε περιπτώσεις αυθαιρέτων, άντε να γκρεμίσουν καναδυό παράγκες τίποτε φτωχοδιάβολων αλλά ποτέ περίφραξη στην παραλία.

Τούτων δοθέντων, μια καθ' όλα πρωτόγονη αντίληψη, αυτή που αντιμάχεται κάθε, μα κάθε είδους «αξιοποίηση» του δημόσιου χώρου, φαντάζει ως μόνη φιλοπεριβαλλοντική, ενώ είναι κατα βάθος αντιδραστική: και ποιος δε θα 'θελε ένα αναψυκτήριο στις παρυφές ενός δάσους ή μια καντίνα στην παραλία - ξέρουμε όμως πως αργά ή γρήγορα το αναψυκτήριο θα γίνει μπουζουκτσήδικο και η καντίνα νυχτερικό κέντρο. Κάπως έτσι η Αίγλη του Ζαππείου έγινε αίφνης διόρωφη κι οι πλατείες μας παραρτήματα των όμορων καφέ. Δώσ' αέρα στο χωριάτη, να σ' ανέβει στο κρεβάτι. Οι κουτόφραγκοι, πώς τα βολεύουν όλα μια χαρά - τουλάχιστον καλύτερα από 'μας;

Έτσι λοιπόν, το να ασχολείται κανείς με το διορισμό της κόρης Μαγγίνα στον Ο.Τ.Ε. μάλλον είναι μάλλον τριτεύον - ή μήπως δεν είναι; Οι καλεσμένοι του γνωστού φιλάθλου John Pretender στη πρόσφατη (17-Δεκ-07) τηλεοπτική εκπομπή του ομοθυμαδόν συμφώνησαν πως είναι τουλάχιστον άκομψο τέκνο πολιτικού να διορίζεται στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Εμείς ωστόσο, προβοκατόρικα, διαφωνούμε ριζικά μ' αυτή την άποψη. Πόσο αμερόληπτος ο μπορεί να είναι ένας πολιτικός απέναντι στον εργοδότη του παιδιού του όταν αυτό εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα - και αφήνουμε στην άκρη την «υποχρέωση» που ενδεχομένως αισθάνεται ο στοργικός γονιός προς τον εργοδότη του παιδιού του γιατί κάποιοι θα βρεθούν να μας πουν πως στον ιδιωτικό τομέα υπάρχει αξιοκρατία (γέλια). Πόσο άνετα, ας πούμε, θα εκφραζόταν η συντρόφισσα Παπαρήγα κατά του «στυγνού καπιταλιστή» που τυγχάνει εργοδότης της κόρης της;

Βεβαίως, από την ίδια ομήγυρη ακούστηκαν κι άλλα πολλά ενδιαφέροντα, όπως π.χ. ότι στην Ελλάδα ούτε λίγο ούτε πολύ έχουμε ...έλλειμμα δημοκρατίας γιατί, λέει, σε σχέση με τις πολύ ...δημοκρατικότερες Η.Π.Α. και Βρετανία (δημοκρατικότερες;) ούτε τόσο πολλές κάτα κεφαλήν χαφιεδοκάμερες έχουμε αλλά ούτε αφήνουμε τα δικά μας ΜΜΕ να διασύρουν τους επώνυμους που συλλαμβάνονται. Κι έμεινε μόνος, ποιος λέτε, ο γνωστός ποδοσφαιρικός παράγοντας Αλέξης Κούγιας, ν' ακούγεται περίπου ως Βέλτσος εξηγώντας το αυτονόητο, ότι σε μια κοινωνία που όχι μόνο ο μέσος πολίτης, αλλά ακόμη και δικαστές είναι ανίκανοι να διαχωρίσουν τη διαφορά του κατηγορούμενου από τον ένοχο δεν μπορείς ν' αφήνεις τα ΜΜΕ να κανουν ρόμπα τον κάθε συλληφθέντα.