Προκληθείς από τα φίλα συνιστολόγια Τσουκνίδα και Θεαμαπάτες & Δικτυώματα (και να με συμπαθεί αν κάποιος ακόμη με κάλεσε και δεν το πήρα πρέφα, όπως ο εξαποδώ π.χ.), κλείνω τα μάτια και πιάνω ένα βιβλίο στην τύχη, κοίτα ρε πού πήγε το χέρι, ανοίγω στη σελίδα 123 και αντιγράφω τις περιόδους 6, 7 και 8 (κλέβοντας λιγάκι για να βγαίνει νόημα):
Οι ολιστές απορρίπτουν την τμηματική προσέγγιση ως υπερβολικά μετριοπαθή. Η απόρριψη αυτή, ωστόσο, δεν συμφωνεί και τόσο με την πρακτική τους. Γιατί στην πράξη επιστρέφουν σε μια κάπως τυχάρπαστη και αδέξια, μολονότι φιλόδοξη και ανηλεή, εφαρμογή αυτού που κατ' ουσίαν είναι μια τμηματική μέθοδος, δίχως όμως τον προσεκτικό και αυτοκριτικό της χαρακτήρα. Ο λόγος είναι ότι, στην πράξη, η ολιστική μέθοδος καταλήγει να είναι αδύνατη. Όσο ευρύτερες είναι οι ολιστικές αλλαγές που δοκιμάζονται, τόσο μεγαλύτερος είναι ο ανεπιθύμητος και σε μεγάλο βαθμό απροσδόκητος αντίκτυπός τους, κάτι που ωθεί τον ολιστικό μηχανικό στη μέθοδο του τμηματικού αυτοσχεδιασμού.Όπου ο Καρλ Πόππερ στην «Ένδεια του Ιστορικισμού» (εκδ. Ευρασία, 2005) προσπαθεί να μας πείσει, κάπως τυχάρπαστα και αδέξια, πως π.χ. ο γιατρός που γνωρίζει ολιστικά τη λειτουργία του ανθρώπινου σώματος θεραπεύει εν τέλει αυτοσχεδιαστικά, σε αντίθεση με το γιατρό που δοκιμάζει αυτοκριτικά πάνω στον ασθενή του κάθε φάρμακο που έχει μέχρι να βρει ποιο θα τον κάνει καλά. Θα 'λεγα πως είχε κατά νου το δικό μας Ε.Σ.Υ. αν δεν τα είχε γράψει γύρω στο 1945.
Ποιοι δεν έχουν παίξει; Η Ange-ta, νομίζω, το Μαύρο Πρόβατο, είμαι και περίεργος τι θα διάβαζε η Fani. Παίρνουμε το πρώτο βιβλίο που βρίσκουμε μπροστά μας (αρκεί να έχει πάνω από 123 σελίδες) πάμε στη σελίδα 123 και αντιγράφουμε την 6η, 7η και 8η περίοδο.
Αναρτήσεις
11 σχόλια
Δεν ξέρω γιατί, αλλά μερικές φορές με πιάνει μια άγρια διάθεση να ασελγήσω πάνω στις νεκρές ιδέες νεκρών ανθρώπων. Κι ο Πόππερ είχε μπόλικες [νεκρές ιδέες]...
Συμπτωματικά, δίπλα ακριβώς στην «Ένδεια» βρισκόταν «Η Οργή του Βιττγκενστάιν», αγαπητέ Χρήστε, να κοιτάξω μήπως η περίφημη μασιά ξεπροβάλλει στη σελίδα 123; :-D
O Καρλ Πόπερ, ο δάσκαλος και μέντορας του Τζορτζ Σόρος, δεν ξεκαθαρίστηκε ποτέ αν ήταν τόσο μύωψ ή απλώς ένας υπερεκτιμημένος επιστημολόγος που φιλοσοφούσε στον ελεύθερο χρόνο του.
Εκείνο που βαριέμαι να ψάξω είναι αν ο Πόπερ είχε αγαπημένο του μαθητή τον Λάτση. Τον υιό, φυσικά, τον Σπυρίδωνα, γιατί ο πατέρας θα τον είχε απολύσει με συνοπτικές.
Ελπίζω, vrennus, το βιβλίο του να το έχεις δανειστεί...
Βοιωτέ,
Ο Καρλ Πόππερ ήταν ένας αξιόλογος επιστημολόγος που είχε την ατυχία(;) να ζει σε μια εποχή καθημερινών ανατροπών, στο κοινωνικό, στο πολιτικό, στο κοινωνικό και βεβαίως στο επιστημονικό επίπεδο. Το ότι ο πραγματισμός του επηρέασε την πολιτική σκέψη του δεύτερου μισού του 20ου αι. είναι πάντως αναμφισβήτητο. Το βιβλίο του δεν το έχω δανειστεί, το έχω μάλιστα στο ίδιο ράφι με την «Αρνητική Διαλεκτική» του Αντόρνο. Τι νόμιζες, Βοιωτέ, ότι απορρίπτουμε την αστική ιδεολογία χωρίς να τη γνωρίζουμε; ;-)
vrennus,
δεν θέλω να σε πληγώσω αλλά δεν υφίσταται άλλη φιλοσοφία από την "αστική".
Η φιλοσοφία δεν είναι πολιτικό πρόγραμμα και μάλιστα αναποτελεσματικό.
Βοιωτέ, πρώτον, αναφέρθηκα σε αστική ιδεολογία και όχι σε αστική φιλοσοφία και, δεύτερον, μήπως υποννοείς πως ο Πλάτωνας ή ο Αριστοτέλης ήταν αυτό που λέμε «αστοί φιλόσοφοι»; :-)
vrennus,
ο Πλάτων υπήρξε ο πρώτος και ο σημαντικότερος απολογητής της ολιγαρχίας ο δε Αρίστος διηνεκές στήριγμα του φυλετισμού.
Εν τούτοις και οι δύο είναι "ένθεοι" και από αυτή την άποψη είναι ιδεαλιστές, δηλαδή "αστοί" φιλόσοφοι.
Ή όχι;
Όχι, φυσικά, Βοιωτέ! Αστική (bourgeois) ιδεολογία προφανώς δεν υπήρχε στην αρχαία Αθήνα. Η αστική ιδεολογία δεν ταυτίζεται με τον ιδεαλισμό - ή μάλλον ο ιδεαλισμός δεν ταυτίζεται με την αστική ιδεολογία. Ο Πόππερ άλλωστε, ένας κατ' εξοχήν εκφραστής της αστικής ιδεολογίας, δεν ήταν ιδεαλιστής. Και να μη μιλήσουμε για την εκτίμηση που έτρεφε για τον Πλάτωνα (και την Ηράκλειτο και τον Χέγκελ και, βεβαίως, τον Μαρξ).
πάντως το σχόλιο για το ΕΣΥ είναι πετυχημένο η ανοιχτή κοινωνία και η ανοιχτή πληγή...
Ευχαριστώ για την πάσα,
για την ιστορία, ο Πόππερ αισθάνθηκε έλξη (όπως τόσοι άλλοι) από τα επαναστατικά κινήματα της εποχής των νειάτων του - όπου συνέβαλε στην πολεμική κατά του θετικισμού, την οποία άλλωστε ποτέ δεν αποκήρυξε. Είναι μια αντίφαση αυτή στο έργο του, με τις αντιδραστικές όσο και δογματικές θεωρίες της "ανοιχτής κοινωνίας".
Ο Ε. Μπιτσάκης ανέφερε οτι σε προσωπική επιστολή (του ΚΠ προς αυτόν), ο αυστριακός αποκάλυπτε οτι υπήρξε "τον κ;ιρό εκείνο" μεταφραστής του "Εμπειριοκριτικισμού" στα Γερμανικά! Περισσότερα "πιπεράτα", μαζί με μερικές χαζομάρες, εδώ (γαλλικά).
Καλά ρε τι κάθεσαι και διαβάζεις; Μου θυμίζει πάντως λίγο από λογική γιατροσόφι με ανακάτεμα μαγείας και ευχών-προσευχών.
Εσείς τι λέτε;