Το σπίτι του κρεμασμένου

Η σύγχρονη Αστική Δημοκρατία γνωρίζει καλά από δήμιους και δημόσιες εκτελέσεις ηγετών. Ο Κάρολος ο Α' της Αγγλίας έφαγε το κεφάλι του, για να πάρει την εξουσία αυτός ο πουριτανός ο Κρόμγουελ, ο νεκρός του οποίου γνώρισε με τη σειρά του τη βεβήλωση από τους επανακάμψαντες βασιλόφρονες. Η Γαλλική Επανάσταση ποτίστηκε με το αίμα του Λουδοβίκου και της Μαρίας - Αντουανέττας προς τέρψιν του φιλοθεάμονος παριζιάνικου κοινού που προφανώς δεν είχε ακόμη ανακαλύψει τους καλούς τρόπους και τη φινέτσα. Αλλά αυτά συνέβαιναν διακόσια χρόνια πριν, τώρα είμαστε πολιτισμένοι, ή μήπως όχι;

Ομολογώ πως δήμιους με κουκούλες κι ατιμωτικούς δημόσιους απαγχονισμούς περίμενα να δω μόνο σε ταινίες, όχι σ' ένα δελτίο ειδήσεων - και μάλιστα με ανατριχιαστικές περιγραφές, με επιστημονικοφανή σοβαροφάνεια, για το τι ακριβώς συμβαίνει σε κάποιον όταν απαγχονίζεται. Στο τέλος του 2006 μ.Χ. έμελλε να το δούμε κι αυτό.

Κανείς, νομίζω, δεν αμφιβάλλει πλέον πως ο σχεδόν δημόσιος απαγχονισμός του Σαντάμ Χουσέιν ήταν πράξη αντεκδίκησης και όχι πράξη απονομής δικαιοσύνης. Σ' αυτό συνηγορεί και η παρωδία δίκης που προηγήθηκε, μπρος στην οποία η δίκη των μελών της 17 Νοέμβρη φαντάζει υπόδειγμα δικονομικής διαδικασίας, αλλά και η σπουδή να εκτελεστεί η εσχάτη των ποινών για ένα έλασσον έγκλημα, όσο έλασσον έγκλημα μπορεί να είναι να ξεκληριστεί ένα ολόκληρο χωριό. Βέβαια, χωριά ξεκληρίζονται για ψύλλου πήδημα στο Αφγανιστάν, ή πάλι στη Σερβία μπορεί και να βομβαρδίζονται «κατά λάθος» επιβατηγές αμαξοστοιχίες, αλλά δεν νομίζω να καταλήξει ποτέ κανείς στην αγχόνη για τέτοιες παράπλευρες απώλειες. Αυτό που μένει είναι πως ο ενοχλητικός Σαντάμ βγήκε απ' τη μέση, οπότε εξέλιπε ο κίνδυνος ν' αποκαλυφθεί σε κάποια άλλη δίκη τι συνέβη κι ο άλλοτε πιστός φίλος των Η.Π.Α. μεταβλήθηκε σε ενσάρκωση του διαβόλου. Μου φαίνεται πως κάποιοι πέρ' απ' τον Ατλαντικό κοιμούνται πιο ήσυχοι.

Εγκληματίες πολέμου, ως γνωστόν, εκτελούνται πάντοτε από την πλευρά των ηττημένων. Οι σχετικές δίκες δεν είναι πράξεις απονομής δικαιοσύνης, είναι πολτικές πράξεις. Έτσι, όπως μόνο οι Ναζί εγκληματίες πολέμου στήθηκαν στην αγχόνη αλλά όχι κι οι υπεύθυνοι για το ολοκαύτωμα της Δρέσδης π.χ. ή για τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, όπως μόνον ο «σατανάς» Μιλόσεβιτς κατέληξε στο διεθνές δικαστήριο, αλλά όχι κι ο Κροάτης ομόλογός του Φράνιο Τούτζμαν, έτσι κι ο Σαντάμ κατάληξε στην αγχόνη επειδή έχασε τον πόλεμο. Ρητορείες ότι τάχα αποδόθηκε δικαιοσύνη και τα συναφή απευθύνονται στους αφελείς που δεν μπορούν να δουν ότι κάθε εκτέλεση πολιτικού ηγέτη είναι πρωτίστως πολιτική πράξη και ελάχιστα έχει να κάνει με τη δικαιοσύνη.

Ο θάνατος του Σαντάμ σηματοδοτεί και τη διάλυση του Ιράκ. Η ενότητα αυτού του καθαρά τεχνητού κράτους, που σχεδιάστηκε από το Λώρενς της Αραβίας προκειμένου να βολευτούν οι γιοι του Shareef (don't like it rock the Casbah) της Μέκκας Χουσέιν, ήταν αποτέλεσμα της σκληρής διακυβέρνησης του εκτελεσθέντος δικτάτορα. Με την εισβολή των Αμερικανοάγγλων και την επακόλουθη κατάρρευση του καθεστώτος, το Ιρακ διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη. Στον Κουρδικό πληθυσμό του βορρά που ελέγχει και τις πετρελαιοπαραγωγές περιοχές του Κιρκούκ και της Μοσούλης. Στον Σιιτικό - Περσικό πληθυσμό του νότου που ελέγχει τις πετρελαιοπαραγωγές περιοχές του Περσικού κόλπου. Τον Σουνιτικό πληθυσμό γύρω από τη Βαγδάτη που δεν ελέγχει παρά την ανάμνηση της λαμπρής ιστορίας του χαλιφάτου των Αβασσιδών.

Είναι αστείο να νομίζει κανείς ότι οι τρεις αυτοί πληθυσμοί του Ιράκ που δεν έχουν τίποτε να τους ενώνει είναι δυνατόν να συνυπάρξουν στα πλαίσια ενός κράτους υπό δημοκρατική διακυβέρνηση, έστω και υπό τη μορφή κάποιου τύπου ομοσπονδίας. Λαοί που είναι ακόμη κοινωνικά συγκροτημένοι στη βάση της φυλής το πολύ - πολύ να εκλέξουν έναν Εμίρη, όχι να συγκροτήσουν ένα δημοκρατικό κράτος δυτικού τύπου. Το ερώτημα είναι τι θ' απογίνουν τα τρία «εμιράτα» που αναμένεται να προκύψουν όταν θ' αποχωρήσουν τα κατοχικά στρατεύματα που συντηρούν μιαν επίπλαστη ενότητα.

Ήδη οι Κούρδοι του βορρά, οι νέοι καλοί φίλοι των Η.Π.Α., προετοιμάζουν το ανεξάρτητο κράτος τους και εποφθαλμιούν τις κουρδικές περιοχές των γύρω κρατών. Μοιραία, κάποια στιγμή θα συγκρουστούν με την Τουρκία, μάλλον και με το Ιράν και τη Συρία. Οι Κούρδοι φαίνεται να πιστεύουν στην αμέριστη υποστήριξη των Αμερικανών και να προσδοκούν να διαδεχτούν την Τουρκία ως περιφερειακή δύναμη στη Μέση Ανατολή! Όπως και να 'ναι, δεδομένου ότι ούτε η Τουρκία, ούτε το Ιράν θα εκχωρήσουν πρόθυμα μέρος της κυριαρχίας τους στο υπό σύσταση Κουρδικό κράτος, η περιοχή θα υποφέρει για καιρό από συγκρούσεις.

Όσο θα μαίνεται ο εμφύλιος στο Ιράκ μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών, τόσο τα γειτονικά κράτη θα επιχειρούν να αυξήσουν την επιρροή τους όπου έχουν ερείσματα. Οι Σιίτες του νότου ποτέ δεν έκρυψαν τις καλές σχέσεις τους με το γειτονικό Ιράν, προς το οποίο προσβλέπουν περισσότερο απ' ότι στην αμερικανική υποστήριξη. Από την άλλη μεριά, οι Σουνίτες του κεντρικού Ιράκ διατηρούσαν ανέκαθεν καλές σχέσεις με τη Συρία και την Ιορδανία (τα τρία κράτη στα οποία επρόκειτο να βασιλεύσουν οι γιοί του Σαρίφ Χουσέιν της Μέκκας) ενώ και η Σαουδική Αραβία έχει δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να τους «προστατεύσει». Παρένθεση, η Ιορδανία και η Σαουδική Αραβία είναι ...δημοκρατίες; Ίσως, τελικά να δούμε μια από τις πιο κοσμικές και προοδευτικές, για τα μέτρα του αραβικού κόσμου φυσικά, χώρα, το Ιράκ, να γίνεται λεία των δύο πλέον σκοταδιστικών ισλαμικών καθεστώτων, της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν, που «καίγονται» ν' αυξήσουν την επιρροή τους στο μουσουλμανικό κόσμο. Άλλωστε, στην ίδια περιοχή επισημοποιήθηκε το σχίσμα Σιιτών - Σουνιτών μουσουλμάνων, ένα σχίσμα καθαρά πολιτικό που περιβλήθηκε το μανδύα του θρησκευτικού, ίσα - ίσα για να δώσει στους πρώην Ζωροάστρες Πέρσες την δυνατότητα ν' ανακαλύψουν και στο μουσουλμανισμό μια Αγία Τριάδα: Θεός, Μωάμεθ, Άλι.

Όπως και να 'χει, είτε εκτελείτο είτε όχι ο Σαντάμ Χουσέιν ηρεμία η περιοχή δεν πρόκειται να δει στο προσεχές μέλλον. Κι η τιμή του πετρελαίου μπορεί να έχει πέσει αρκετά κάτω από τα $100 το βαρέλι, παραμένει ωστόσο αρκετά υψηλή ώστε να καθίσταται συμφέρουσα η άντληση από τα πλούσια αλλά δυσπρόσιτα κοιτάσματα της αφιλόξενης Αλάσκας, πράγμα που πρέπει να χαροποιεί του φίλους του πλανητάρχη.

8 σχόλια

Τάδε έφη ο δείμος του πολίτη

Όταν έγραψα παλαιότερα ανάλογα σχόλια με το πρώτο μέρος του κειμένου σου κάποιοι με αποπήραν. Χαίρομαι που βρίσκω κόσμο που συμφωνεί μαζί μου και εγώ μαζί τους. Η Ιστορία έλεγα τότε γράφεται από το νικητή και η δικαιοσύνη απονέμεται από τον κάτοχο και όχι από τον κατεχόμενο.

Ήταν ένας τηλεοπτικός μποναμάς. Πέρυσι είχαμε το τσουνάμι, τώρα αυτό και σήμερα κάτι βιασμούς και ληστείες. Κάποτε είχαμε τους σατανιστές της Παλήνης. Δεν ξέρω πώς ακόμα ανέχεται ο κόσμος τέτοια συμπεριφορά από τα κανάλια και μάλιστα να τα βλέπουν μικρά παιδιά για να διαπαιδαγωγούνται ότι όποιος μαλώσει με τις ΗΠΑ κρεμιέται.

Τάδε έφη Ανώνυμος

"Κι η τιμή του πετρελαίου μπορεί να έχει πέσει αρκετά κάτω από τα $100 το βαρέλι, παραμένει ωστόσο αρκετά υψηλή ώστε να καθίσταται συμφέρουσα η άντληση από τα πλούσια αλλά δυσπρόσιτα κοιτάσματα της αφιλόξενης Αλάσκας, πράγμα που πρέπει να χαροποιεί του φίλους του πλανητάρχη..."
Μ' όλα αυτά τα τελαυταία μου έμενε ένα ερωτηματικό:
"Καλά τα μακρόχρονα στρτηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ (του καρτέλ εξουσίας των ΗΠΑ πιο συγκεκριμένα) υπαγορεύουν την συνέχιση και την αύξηση της έντασης στην Μέση Ανατολή...
Όμως με τα στενά όμως οικονομικά τους που μπορεί να απειληθούν από την έκρξηξη της τιμής των καυσίμων τί γίνεται;"
Μου έλυσες αυτή την απορία με αυτή σου την τελαυταία πρόταση.

Τάδε έφη it is

Ένα θέμα που επίσης με προβληματίζει πέρα από αυτά που γράφεις, είναι πως δεν υπάρχει κάποιο ηθικό έρισμα για να πάρεις το μέρος του ενός ή του άλλου. Δηλαδή στη συγκεκριμένη περίπτωση τόσο ο δυνατός ιμπερεαλιστής όσο και ο αδύναμος ιμπερεαλιστής είναι και οι δύο εν αδίκω.
Δεν υπάρχει σωστή και λάθος πλευρά ώστε να μπορείς να πάρεις θέση και να υποστηρίξεις έναν εκ των δύο χωρίς να αισθάνεσαι πως υποστηρίζεις κάτι το άδικο...
Αυτό βολεύει πολύ τον δυνατό της υπόθεσης. Όπως πολύ βολική είναι και η ασθενής μνήμη των λαών.... οι οποίοι φυσικά και εκπαιδεύονται να είναι έτσι εν μέρη και λόγω αυτού που περιγράφει και ο δείμος στο comment του....
Welcome back vren :)

Τάδε έφη Unknown

Είναι, νομίζω, ατελέσφορο αλλά και παραπλανητικό να κρίνονται πολιτικές πράξεις στη βάση της ηθικής. Θέλω να πω ότι οι βαρβαρότητες που διαπράττονται δεν οφείλονται βεβαίως στο γεγονός ότι κάποιος ηγέτης είναι «κακός» ή «ψυχοπαθής» ή ξέρω 'γώ τι άλλο. Η προπαγάνδα μπορεί για δικούς της λόγους να επιθυμεί να ταυτίζει τον «εχθρό» με το «απόλυτο κακό» (ο διαβολικός Σαντάμ ή ο σατανάς Μπους). Εύκολα ταυτίζεται κανείς με το στρατόπεδο του «καλού», όπως τέλος πάντων το αντιλαμβάνεται ή όσο καλά του το έχουν πουλήσει, αυτός όμως ο μανιχαϊστικός διαχωρισμός αποκρύπτει και τα πραγματικά γεγονότα όσο και τις αιτίες πίσω απ' αυτά. Αλήθεια, γιατί κανένας δεν ταυτίζεται με το στρατόπεδο του «κακού», όπως αυτός το αντιλαμβάνεται; Ακριβώς επειδή οι συγκρούσεις, οι πόλεμοι βρίσκονται έξω από το πεδίο της ηθικής.

Όπως δεν υπάρχει συλλογική ευθύνη, έτσι δεν υπάρχει και συλλογική ηθική. Η πολιτική πρακτική δεν εδράζεται στην ηθική αλλά στα συμφέροντα. Έτσι λοιπόν, αγαπητέ it is, το ερώτημα ποιου το μέρος πρέπει να πάρουμε, ευτυχώς για μας, στερείται νοήματος!

Τάδε έφη it is

Δεν εννοούσα πως πρέπει να κρίνουμε την εκτέλεση του Σαντάμ με βάση την ηθική. Αυτό που λέω είναι πως όταν υπάρχει όντως ένα από τα δύο μέρη που είναι ηθικό, είναι πολύ πιο εύκολο για τον μέσο άνθρωπο να αντιδράσει υπέρ του, καθότι ο μέσος άνθρωπος δεν αναλύει σε τόσο βάθος τις καταστάσεις, ούτε σκέφτεται και κρίνει πάντα με αμυγώς πολιτικά κριτήρια.
Και για την προπαγάνδα και την ταύτιση του Σαντάμ με το απόλυτο κακό, νομίζω πως δεν ήταν και από τις πιο πετυχημένες, τουλάχιστον μεσο-μακροπρόθεσμα.
Σε αυτό που λες στο τέλος πως είναι"ανόητο" να πάρεις θέση, εννοείς πως είναι σωστό το να βλέπεις απ'έξω και εντελώς ψυχρά την κατάσταση? Αν ναι, συμφωνώ σε αυτό όταν προσππαθείς να αναλύσεις τα γεγονότα και δε θες να επηρεάζεσαι ή να είσαι προκατειλημένος.

Τάδε έφη Unknown

@ it is: Εννοώ ότι στερείται νοήματος το να παίρνουμε το μέρος του ενός ή του άλλου στη βάση της προσωπικής ηθικής τους (την οποία άλλωστε δεν γνωρίζουμε) για πράξεις που έχουν καθαρά πολιτικό περιεχόμενο. Η επίκληση της ηθικής διάστασης (και από τις δύο πλευρές) συσκοτίζει τα πραγματικά γεγονότα: αν πάρεις το μέρος κάποιου, είτε του Σαντάμ είτε των εισβολέων, αυτό θα γίνει στην πλάτη του λαού του Ιράκ που συνεχίζει να υποφέρει από μια ξένη κατοχή κι έναν ακήρυχτο εμφύλιο πόλεμο.

Τάδε έφη it is

Συμφωνώ. Στην αντίστοιχη περίπτωση του Βιετνάμ, πάλι δεν μπορούσες να πάρεις θέση? Ή στη Χούντα της Χιλής? Ή στη δική μας Χούντα? Δεν ξέρω αν με πιάνεις...

Τάδε έφη Ανώνυμος

Τώρα που ξαναβλέπω το πόστ, νομίζω ότι το Κουρδικό κράτος θα είναι κάτι σαν το νεολληνικό κρατίδιο το 1832.
Θα έχει ανάγκη (για λόγους εθνικής ολοκλήρωσης)να επεκτείνεται συνεχώς και να αφαιρεί εδάφη από άλλους και για αυτό θα έχει ανάγκη "μεγάλες δυνάμεις" ως υποστηρικτές και συνεργάτες στην επέκταση.
Εννοείται ότι από η Τουρκία, θα είναι η τελαυταία που θα αφαιρεθούν εδάφη. Εκτός κι αν αλλάξει κάτι δραματικά.
Έχασαν οι μεγάλες δυνάμεις από την υπόθεση της Ελλάδας; Όχι.
η δική μας εμπειρία στους Κούρδους θα μπορούσε απλά να πει: "Προσέξτε γαιτί στο τέλος υπάρχει η Μικρασιατική Καταστροφή.."

Εσείς τι λέτε;