Τυφλή δικαιοσύνη

Στο προηγούμενό σημείωμά μας αναφερθήκαμε σε μια επαίσχυντη δικαστική απόφαση που αναγνώριζε ότι ένα σχολείο προκαλεί ...ηχορύπανση. Στο μεταξύ, η δικαιοσύνη δεν έπαψε να μας απασχολεί. Ήρθε η απόφαση για την κατάχρηση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο που οδήγησε τον φερόμενο ως πρωτεργάτη και τις εμπλεκόμενες πρυτανικές αρχές στη φυλακή με ποινές πρωτοφανούς βαρύτητας. Πολλά γράφτηκαν για το ύψος των ποινών. Προσωπικά δεν είμαστε της άποψης ότι οι πανεπιστημιακοί πρέπει να καταδικάζονται σε ελαφρύτερες ποινές από τους «κοινούς θνητούς». Ούτε όμως και να καταδικάζονται σε βαρύτερες ποινές ακριβώς λόγω αυτής της ιδιότητάς τους. Η δικαιοσύνη, σε περιπτώσεις όπως αυτή οφείλει πρώτ' απ' όλα να μην αφήνει την παραμικρή αμφιβολία περί της ενοχής και δευτερευόντως να αποφασίζει για το ύψος των ποινών. Στην περίπτωση του Παντείου η δικαιοσύνη έδειξε σαν να τεκμηριώνει την ενοχή των εμπλεκομένων καθηγητών με τη βαρύτητα των ποινών. Αυτό είναι λάθος. Η δικαιοσύνη φάνηκε εμπαθής και μεροληπτική. Λες και ήθελε να δείξει ότι το «κύκλωμα» των πανεπιστημιακών είναι σάπιο, ότι οι διοικήσεις των πανεπιστημίων είναι διεφθαρμένες. Κακοδιοίκηση στα πανεπιστήμια; Τώρα δεν θα υπάρχει καθόλου διοίκηση. Ποιος πρύτανης θα τολμά να βάλει την υπογραφή του υπό τη δαμόκλειο σπάθη των 25 ετών χωρίς αναστολή; Στοιχηματίζω πως στο γραφείο της κας Μαριέττας θα άνοιξαν σαμπάνιες στο άκουσμα της δικαστικής απόφασης.



Αν ο κος Μεταξόπουλος τιμωρείται με 25 χρόνια κάθειρξη επειδή έβαλε το δάχτυλο στο μέλι, τότε αναρωτιέμαι τι ποινές επιφυλάσσει η δικαιοσύνη για τους εμπλεκομένους στο «σκάνδαλο» με το δομημένο ομόλογο. Το «σκάνδαλο» είναι σε εισαγωγικά επειδή θεωρούμε αυτονόητο ότι υπό συνθήκες «ελεύθερης οικονομίας» όλο και κάποιοι θα πλούτιζαν με τα λεφτά των ασφαλισμένων - ίσως με περισσότερο κομψό τρόπο. Εν πάση περιπτώσει, τόσο με την υπόθεση των χρημάτων των ασφαλιστικών ταμείων, όσο και με τη χειραγώγηση του χρηματιστηρίου παλιότερα, εμείς θα είμαστε εδώ να δούμε πόσο βαρύς θα πέσει, αν πέσει ποτέ, ο πέλεκυς της δικαιοσύνης. Η δικαιοσύνη, πάντως, έχει πρώτ' απ' όλα και τα δικά της άπλυτα με την υπόθεση του παραδικαστικού κυκλώματος. Για την οποία υπόθεση προσπαθεί να «εξιλεωθεί» εξαντλώντας την αυστηρότητά της στις ποινές που επιβάλει, λες και αδέκαστη και αμερόληπτη δικαιοσύνη είναι η δικαιοσύνη που εξαντλεί την αυστηρότητά της - τόσο μυαλό κουβαλούν οι δικαστές μας, τόσο κάνουν. Είναι δυνατόν έτσι να ανακτήσει η δικαιοσύνη την αξιοπιστία της;



Θα μπορούσε αν η ηγεσία της δικαιοσύνης στεκόταν στο ύψος της. Αλλά μ' αυτά που συμβαίνουν τελευταία στον Άρειο Πάγο δεν μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι. Κάτι οι εγκύκλιοι προς τους δικαστές, όχι για διοικητικά ζητήματα, αλλά με ...οδηγίες για το ποιες αποφάσεις είναι οι «σωστές», κάτι οι εγκύκλιοι να μην επιτρέπεται η πρόσβαση στις - δημόσιες παρ' όλ' αυτά - δικαστικές αποφάσεις, κάτι οι τηλεφωνικές ψηφοφορίες σε ...συνεδριάσεις της ολομέλειας (!!!), όλ' αυτά, και πολλά ακόμη, επιβεβαιώνουν ότι το ψάρι βρωμάει απ' το κεφάλι. Η Ελληνική δικαιοσύνη πάσχει στο σύνολό της. Πάσχει από εξουσιολαγνεία, πάσχει από διαφθορά, πάσχει από αμάθεια. Και το χειρότερο, η εξουσία της δεν υπόκειται, πρακτικά, σε κανέναν θεσμικό έλεγχο - γεγονός που εμποδίζει και τον έλεγχο της ανεξαρτησίας της. Η οποία ανεξαρτησία βεβαίως πάντοτε λειτουργούσε προσχηματικά. Η δικαιοσύνη πάντοτε ήταν πρόθυμη να νομιμοποιεί κυβερνητικές επιλογές, ακόμη και πραξικοπηματικές κυβερνήσεις, για να θυμηθούμε τον κ. Κόλλια. Είναι να πιστεύει κανείς πως  πολυδιαφημιζόμενη «αυτοκάθαρση» - μα πώς μπορεί να γίνει αυτοκάθαρση σ' ένα σάπιο οργανισμό - μπορεί θα διορθώσει τα πράγματα;