Τι Παπάγος, τι Πλαστήρας!

Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά!

Και καλά κάνει.

Να μην ξεχνά όμως και τι σημαίνει Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη (σήμερα το λέμε «Κεντροαριστερά», είναι πιο πολύ της μοδός).

Να θυμηθούμε, λοπόν, μερικά σημεία από την πρόσφατη ιστορία μας.

Το περιβόητο Ιδιώνυμο θεσμοθετήθηκε από τον Ελ. Βενιζέλο. Η κυβέρνησή του στέλνει το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων (του Πλαστήρα) να βοηθήσει τους «Λευκούς» αντεπαναστάτες μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση. Ο ίδιος, μάλλον στην πλέον ατυχή στιγμή του, εισηγείται την ανάθεση της πρωθυπουργίας στον Ιωάννη Μεταξά.

Ο Πλαστήρας, πάλι, στέλνει το εκστρατευτικό σώμα στην Κορέα το 1952 να βοηθήσει τους συμμάχους στον πόλεμο κατά του κομμουνισμού (όλα κι όλα, δυο φορές προσπάθησε ο άνθρωπος). Επί πρωθυπουργίας του καταδικάζονται σε θάνατο και εκτελούνται ο Μπελογιάννης κι οι σύντροφοί του.

Η ...σοσιαλιστική μας κυβέρνηση τώρα, είναι αυτή που νομοθετεί τον περιορισμό του απεργιακού δικαιώματος με το περιβόητα Άρθρο 4. Είναι αυτή που ιδρύει τα ΜΑΤ και ΜΕΑ (για μια Ελλάδα νέα) και εφαρμόζει τις Επιχειρήσεις Αρετή. Είναι η κυβέρνηση των μέτρων λιτότητας αλλά και αυτή που της επισημοποιεί τη μίζα («είπαμε να κάνει ένα δωράκι στο εαυτό του, αλλά όχι κι έτσι»). Στην ...εκσυγχρονιστική της φάση εισάγει τον τρομονόμο και την στρατιωτικοποίηση των αστυνομικών σωμάτων. Εισηγείται τον μοντέρνο λαϊκό καπιταλισμό στην χώρα μας προαναγγέλλοντας, προεκλογικά, έκρηξη του χρηματιστηρίου, προς μεγάλη τέρψη των αετονύχηδων.

Και το κερασάκι στην τούρτα. Ποιος ήταν πρωθυπουργός όταν άρχισε, πρακτικά, ο Εμφύλιος; Μα ο Γεώργιος Α. Παπανδρέου φυσικά, ο ίδιος που έστειλε 20 χρόνια μετά στην Κύπρο το Γ. Γρίβα να βάλει μπρος την ΕΟΚΑ Β', με τα γνωστά σ' όλους μας αποτελέσματα...


Εγκαθετότητες θα μου πείτε. Σύμφωνοι, αλλά, βλέπετε, μ' αρέσει να σκανδαλίζω τους απανταχού προοδευτικούς δημοκράτες φίλους!