Υπάρχει η μια πλευρά της ορθοδοξίας:
- Ομως η επιστροφή στον Στάλιν, η καταδίκη του Χρουστσόφ, η μη αναφορά στις δίκες και στις δολοφονίες δεν καθιστούν και ιδεολογικά τώρα το ΚΚΕ κόμμα σταλινικού τύπου;(Από συνένετευξη της Γαρυφαλλιάς (Λιάνας) Κανέλλη στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία)
- Εσείς βλέπετε δίκες και καταδίκες, αλλά συνάμα αφήνετε αλώβητο το δικαίωμα να θυμούνται τον Στάλιν όποτε θέλουν οι ταξικοί του αντίπαλοι, αλλά όχι όμως και οι σύγχρονοι κομμουνιστές. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι τι θα απογινόταν η καπιταλιστική ιδεολογία και η ιμπεριαλιστική πράξη του 21ου αιώνα χωρίς τον «βάρβαρό» της.
Πολύ απλά, δεν πας στο μέλλον, δεν είσαι καν το μέλλον, αν εκχωρείς την ερμηνεία του παρελθόντος στον ταξικό σου αντίπαλο. Εδώ που τα λέμε ενόψει κάθε συνεδρίου του ΚΚΕ, εμφανίζονται πληθώρα, εκτός ΚΚΕ, προθύμων να χορηγήσουν χάρτες, να χαράξουν πλεύση και, εν τέλει, με ένα ρεσάλτο τέτοιων «δημοκρατικών» ερωτήσεων να καταλάβουν και το κόκκινο καράβι. Ευτυχώς, όμως, στη γέφυρα η βάρδια δεν κοιμάται. Οπως δεν κοιμήθηκε ούτε τα χρόνια της παρανομίας.
Υπάρχει όμως και η άλλη - ευτυχώς:
Όμως, δυστυχώς, το περιεχόμενο του σοσιαλισμού προσδιορίζεται στις θέσεις [της Κ.Ε. του ΚΚΕ για το 18ο Συνέδριο] από ένα συνδυασμό από τη μια - και ορθά - των κατά τους κλασικούς γενικών χαρακτηριστικών του και από την άλλη - και εσφαλμένα - από: [...] Τη θετική κυρίως εκτίμηση της σταλινικής περιόδου.και
[...] ο σύγχρονος σοσιαλισμός, πέρα από τα γενικά χαρακτηριστικά που του προσέδωσαν οι κλασικοί, μπορεί να εντάσσεται πιο άμεσα στον κομμουνιστικό σχηματισμό, και βεβαίως καμιά σχέση δεν μπορεί να έχει με τις εγκληματικές παραβιάσεις της σταλινικής περιόδου.(Από άρθρο του Γιώργου Ρούση στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία επίσης)
Φαίνεται πως η - κάθε λογής - ορθοδοξία έχει την τάση να υποπίπτει στα ίδια ακριβώς αμαρτήματα, σ' αυτή την άκρη της Βαλκανικής τουλάχιστον:
Για τα εθνικά θέματα, θα με συγχωρήσετε να σας πω ότι αγαπώ τόσο την πατρίδα μου που ευχαρίστως θα έδινα και τη ζωή μου. Αλλά μ' έχει κουράσει, μ' έχει απογοητεύσει κι έχω αηδιάσει την πατριδολαγνεία και την εθνοκαπηλία. Γνώρισα τέτοιους ανθρώπους πολλούς, οι οποίοι χρησιμοποιούν την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια ως σύνθημα και βόλεμα [...](Από συνένετευξη του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου Λιάπη, κι αυτή στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία)
Το μέγα αμάρτημα της Ορθοδοξίας είναι η πολυδιάσπαση και η προσκόλληση στον εθνικισμό.
Ενδέχεται, βεβαίως, πολύ απλά, ο Γιώργος Ρούσης να εκφράζει τον ταξικό αντίπαλο, ο δε Μακαριώτατος να είναι απλώς εθνοπροδότης. Οι φίλοι του Κ.Κ.Ε. να μην ανησυχούν αφού «στη γέφυρα η βάρδια δεν κοιμάται», όπως δεν κοιμόταν (τον ύπνο του δικαίου) όταν απέπεμπε το Μήτσο Κωστόπουλο και το Γιάννη Θεωνά ή καταδίκαζε στη λήθη τον Γρηγόρη Φαράκο.
Υ.Γ. Τώρα δηλαδή άμα καταδικαστεί ο χρουστσοφικός ρεβιζιονισμός, το Κ.Κ.Ε. θα έρθει πιο κοντά στα κάθε λογής μαοϊκά σχήματα;
Αναρτήσεις
6 σχόλια
Σωστό το ερώτημά σου, αλλά με έχει κουράσει η συζήτηση γενικά για το Στάλιν. Το ρόλο του σαφώς ακι πολλοί εμίσησαν, τις πράξεις του όλοι τις υιοθέτησαν (ανάλογα την περιοδο που διοίκησαν). Καλή η προπαγάνδα, αλλά θέλει και ρέγουλα. Ωστόσο, σπάνια η συζήτηση καταλήγει στο τι πρέπει να κάνουμε για το σοσιαλισμό και ακόμα πιο σπάνια μιλάμε για το πόσες φορές επιβεβαιώθηκε η μαρξιστική προσέγγιση ανάλυσης γεγονότων μέχρι σήμερα.
Ο Γιώργος Ρούσης είναι εκείνος που έγραφε επιστολές στις εφημερίδες για τη δόξα του Ολυμπιακού ΠΑΕ;
Πείτε μου ότι δεν είναι αυτός να συζητήσω την άποψή του.
Επειδή ουδέποτε με ενδιέφερε η Ολυμπιακή υμνογραφία, επομένως αδυνατώ να απαντήσω στην ερώτησή σας Ρ.Ρ., μήπως υπαινίσεσθε ότι ο κ. Ρούσης αντιπαρατίθεται στην Παναθηναϊκών αισθημάτων κα Κανέλλη στα πλαίσια της γνωστής αντιπαλότητας των «αιωνίων»;
Υπονοώ ότι αν ο κ. Ρούσης μετά την εμβριθή ανάλυση των κοινωνικών δεδομένων έχει αντιληφθεί ότι το ανώτατο στάδιο του σοσιαλισμού είναι ο (ξε)κοκκαλισμός εμένα μου περισσεύει.
Σας αρέσει να πετάτε τη μπάλα στην κερκίδα Ρ.Ρ., τακτική που μπορεί να δώσει μια εκτός έδρας νίκη π.χ. επί της Ίντερ, Ίντερ όμως δεν σε κάνει.
Τώρα μάάάάλιστα.....
Θυμάμαι ένα έξοχο άρθρο του Θ. Γιαλκέτση, με τίτλο "Ο σοσιαλισμός για τον οποίο αγωνιζόμαστε", στην ΚΟΜΕΠ Νο 12 του 1982 (νομίζω...).
Αγόρασα πρωί την ΚΟΜΕΠ και πήγα για μάθημα, μέσα στο μάθημα διάβασα το άρθρο και στο διάλειμμα πήγα να πάρω κι άλλο ένα αντίτυπο (ό,τι μ' αρέσει το παίρνω σε στοκ...).
Αλλά ο Κνίτης δεν είχε πλέον την ΚΟΜΕΠ, μου ομολόγησε ότι με κομματική εντολή, τις μάζεψαν και τις ξανάστειλαν πίσω - είχε δε και την απαίτηση να του επιστρέψω τη δικιά μου (σιγά μην την επέστρεφα!).
Vrennus, το συμπέρασμα είναι ότι, το ΚΚΕ αλλάζει θέσεις με τον ίδιο ρυθμό που το κάνει η Καθολική Εκκλησία, οπότε, καλή μεν η ελπίδα, αλλά αποδεικνύεται φρούδα το δε ΚΚΕ, πρέπει αναλόγως να θεωρείται μη-οντότητα στο πλαίσιο των κοινωνικών εξελίξεων (που ούτως ή άλλως, τρέχουν).
Εσείς τι λέτε;