πόσα καμμένα αυτοκίνητα,
πόσα κατεστραμμένα μαγαζιά,
πόσα υποκαταστήματα τραπεζών,
όλα μαζί αυτά αξίζουν,
όσο η ζωή ενός 15χρονου παιδιού;
όσο η ζωή ενός 15χρονου παιδιού;
Φυσικά, τα media το ξέρουν καλά, βομβαρδίζοντάς μας με εικόνες σπασμένων βιτρίνων, καμμένων αυτοκινήτων και κατεστραμμένων μαγαζιών, αλλά με καμμία εικόνα νεκρού παιδιού, υποκριτικά σεβόμενοι τη μνήμη του και τον πόνο των οικείων του, το ξέρουν ότι μπροστά στη βιτρίνα μου, το αυτοκίνητό μου, το μαγαζάκι μου καμμιά ζωή δεν έχει μεγαλύτερη αξία - ίσως ούτε κι αυτή του δικού μου παιδιού.
Υ.Γ. Το πρωτοσέλιδο από «Τα Νέα» δεν είναι - φυσικά - το αυριανό, είναι της 18ης Νοεμβρίου 1985. Το πήρα από τον Παράφωνο.
Αναρτήσεις
1 σχόλιο
Αγαπητε Vrennus,
Η σωστη απαντηση στην ερωτηση σας ειναι προφανης, πλην ομως η ιδια η ερωτηση ειναι λανθασμενη.
Δυο λαθη (φονος, καταστροφες) δεν κανουν ενα σωστο. Το παιδι δεν θα αναστηθει αν σπασουμε μερικα καταστηματα και μερικες τραπεζες. Ουτε τα σπασιματα γινονται απο αθωους.
Το μπλε ("αστυνομικο") και το φαιοκοκκινο ("αντιεξουσιαστικο") συστημα ξερουν καλα τη δουλεια τους και κανουν αυτα που χρειαζεται για να συνεχισουν την κυριαρχια τους και να αναπαραχθουν στις επομενες γενιες. Το ιδιο κανουν εδω και καιρο στα σχολεια, στα πανεπιστημια, στα Βατοπεδια και αλλου.
Το πραγματικο ερωτημα δεν ειναι ποια απο τις δυο απεχθεις μειοψηφιες θα διαλεξουμε, αλλα πως θα κινητοποιησουμε την σιωπηλη και οργισμενη πλειοψηφια να απαιτησει δυναμικα μια καλυτερη κοινωνια οπου ολων των χρωματων οι προστατες δεν θα εχουν θεση.
Με τιμη,
Επωνυμος
Εσείς τι λέτε;